Χαμένες (;) Πατρίδες

Μια "άγια" μορφή,ο παππούς μου, ο κυρ-Βαγγέλης Χρυσαφάκης,στα εφηβικά μου χρόνια,μου ΄λεγε για τις Σμυρνιές.
Ήταν, έλεγε, οι πιο επιτυχημένες σύζυγοι και μητέρες.Ξύπνούσαν πολύ πριν ξυπνήσει ο άνδρας τους και γίνονταν όμορφες ώστε όταν ξυπνούσε ο "αφέντης" η πρώτη εικόνα του ήταν μια γυναίκα όμορφη και μυρωδάτη.Με μαγγανεία λοιπόν κρατούσαν το μυαλό του συζύγου.Με μαγγανεία όμως κρατόυσαν και το στομάχι του. Τα υπέροχα σμυρνέικα και πολίτικα φαγητά, κρατούσαν τους άνδρες δεμένους με την οικογένεια και τη σύζυγο.
Πολλά χρόνια μετά απ΄αυτές τις κουβέντες με τον παππού ένας άλλος υπέροχος άνθρωπος,ο κυρ-Γιάννης ο Ικαριώτης,μου ΄δειξε στην κουζίνα μερικά απ'αυτά τα υπέροχα,ευωδιαστά σμυρνέικα φαγητά.
Ένα από αυτά,τα σουτζουκάκια,όταν το μαγείρευε,έκανε τη γειτονιά και τη ρούγα στο νησί να παλαβώνει από τις μυρωδιές και τα αρώματα.